İletişim; Genel itibariyle bakıldığında; bir birey ile başka bir birey arasında gerçekleşen bilgi alışverişine denilmektedir. İletişimin temeli konuşmak olsada susmak, beden dilini kullanmak hatta beden dilini kullanmamakta bir çeşit iletişim aracı olarak insanlar tarafından kullanılmaktadır.

Çocuklarla İletişim

     Bir insan doğduğu andan itibaren hatta bazı araştırmalara göre anne karnında bulunduğu dönemden itibaren dünya ile iletişim haline geçmektedir. Dilsel olarak kelimelerin anlamını anlayamasa da ses tonunun sıcaklığı, yüz ifadesinin verdiği mesaj, el hareketleri iletişimi geçerli kılmaktadır. 

Örneğin; 2 yaşındaki bir çocuğa gülerek şaka yaparak yüzüne hafifçe vurduğunuzda size karşı tepkisi gülmek olacakken, ebeveyn aynı şiddette ancak yüz ifadesi olarak kızgın ve ses tonu olarak soğuk bir şekilde bu eylemi gerçekleştirdiğinde çocuğun tepkisi farklılaşacak ve muhtemelen ağlayacaktır. 2 yaşındaki bir çocuk bile bu durumun farkına varabilirken konuşabilen ve sizi anlayabilen çocuklarla iletişime geçerken çok dikkatli olunmalıdır. Öncelikle çocuklar geleceğin yetişkinleri olacaktır ve çocuk bir anda yetişkin olup geçip çocukluğunu unutmayacaktır. Süreğen bir şekilde çocukluktan yetişkinliğe çok yumuşak bir geçiş yapacaktır. Bu nedenle çocuklar sırf çocuk oldukları için sevilmeli, geleceğin yetişkinleri olacakları için de saygılı olunmalıdır.

     Çocuklarla iletişim konuştukça gücünü artırabilmektedir. Bu nedenle çocuklara durumlar ve olaylar hakkında fikirleri sorulmalı ve onları düşünmeye teşvik edici cümleler kurulmalıdır. Çocuğun fikrine değer verildiği hissettirilmelidir. Böylece çocuk kendisini değerli hissedecektir. Kendisini değerli hisseden çocuk başarabileceğini düşünür ve başarabileceğini düşünmek başarmanın ön koşuludur.

Aileye Bağlı ve Aileye Bağımlı Çocuk Yetiştirme

     Aileye bağlı çocuk yetiştirme ve aileye bağımlı çocuk yetiştirme her ne kadar birbirine benzer cümleler gibi görülse de anlam itibariyle birbirinden çok farklı cümlelerdir. Her birey dünyayı kendi penceresinden görür ve kendi yaşamını yaşar. Anne babalar olarak çocuğa karşı karşılıksız ve koşulsuz sevgi çocuğu aileye bağlayıcı etki yaratır. Ancak bu durumun abartılması sonucu çocuğun hiçbir hata yapmamasını sağlamaya çalışmak, çocuğun yapabileceği işleri dahi anne- babanın yapması çocuğu aileye bağlı değil bağımlı hale getirecektir. Aileye bağımlı yetişen çocuk okul döneminde ciddi adaptasyon sorunu yaşayacaktır. Bu durumun etkileri çocukluk döneminde kendisini göstereceği gibi, yetişkinlik döneminde ve evliliğinde de kendisini belli edecektir. Çocuğu aileye bağımlı yetiştirmek belki de çocuğa yapılacak en büyük kötülük olacaktır.