Çoğu zaman bazı kavramların anlamlarını bildiğimize inanırız ancak çok elim bir durum bize bunun aksini tüm ciddiyetiyle yaşatır. Mesela empati... Şöyle durup düşündüğümüzde hepimiz bunu bildiğimizi iddia ederiz ama en basitinden kendi başımıza bir olay geldiğinde -eğer vicdanımız yerindeyse- aslında hiçbir şey bilmediğimizi iliklerimize kadar hissederiz. Neden böyle olur peki? 

1. Kelimenin gerçekte ne anlam ifade ettiğini bilmiyoruzdur. Yani kendimizi kandırmışızdır. 
2. Anlamını biliyoruzdur ancak sadece kelime olarak bildiklerimizle yetiniyoruzdur. İş pratiğe geldiğinde bu çok net anlaşılıyor. 

     Bu sebeplerden ötürü iş başa gelince hayal kırıklığı kaçınılmaz oluyor. Bu, çok çok küçük bir etkidir empatinin fark edilmesi üzerine. En büyük farkındalık genelde en büyük kayıpla yaşanır. Mesela değer verdiğiniz birinin intihar ettiğini öğrendiğinizde her şey için geç olduğunu düşünmeye başlarsınız. Sizdeki etkisi elbette diğerlerine göre daha yıkıcıdır ama gerçek bir empatiye sahip olmadığınız için kendinizi ne kadar suçlasanız da karşınızdaki insanı bir kere kaybetmişsinizdir. Bunun da ne yazık onun için bir geri dönüşü bulunmamakta.  

     Empati sadece kendini karşındaki yerine koymaktan ibaret değildir. Onun neler düşündüğünü, neler hissettiğini ve ne kadar anlaşıldığını anlamak ve bunu ifade etmektir. Tabii bunu yaparken onunla bütünleşmemek gerekiyor ki yaptığınız empati, sempatiye dönüşmesin. Yani onu bir ayna gibi yansıtacaksın, o olmayacaksınız. Öteki türlü (teşbih kusrumu affedin.) anlayışlı ve sakinleştirici anne-bebek ilişkisi yerine iki tane ağlayan bebek ilişkisi görürüz. Örneğin, karşınızdaki kişi öfkeden bağırıp çağırıyorken siz de onunla beraber bağırmaya başlarsanız yıkımdan başka bir şeye sebep olmazsınız. Kısacası, ateşe ateşle gidip ateşin sönmesini ummak sadece hayalperestlerin işidir. Bunun yerine öfkelendiği durumun (asla kişiyi değil.) içeriğini iyi bir şekilde anlayıp ona da net ve güzelce aktarmak, ardından hislerini ve duygularını da isabetli bir şekilde belirtmek yerine olacaktır.  

     Yaptığımız bu hataları ve aslında nasıl yapmamız gerektiği konusuna Manil isimli kitabımda yer verdim. Bu kitapta karakterimizin yaşadığı olaylar ve bu olayların psikolojik kuram ve görüşler çerçevesinde incelemesi yer almaktadır. Kitabı okuduğunuzda çoğunlukla kendinizden bir pay bulacağınıza inanıyor ve yazımı burada noktalıyorum. Şimdiden iyi okumalar.