Tuvalet eğitimi, çocuğun bir başkasının yardımına ve hatırlatmasına ihtiyaç duymadan, kendi başına yapabileceği bir beceriyi kazanması olarak tanımlanabilir. Henüz yabancı olduğu ve bilmediği bu gizemli süreci tanımaları ve kontrol etmelerine yarar sağlayan bu eğitim,kaygı ve korku seviyesini azalttığı gibi, gelişmekte olan bağımsızlık ve bireysellik değerlerini güçlendirir. Pek çok kültürde kendi kendine yetmenin ilk basamağı olarak görülür.

     Çocukların kakaları ve çişleri geldiğini farkedip, tuttarak tuvalete kadar ulaşmaları için belirli bir nörolojik ve duygusal gelişime ulaşmış olmaları gerekir. Tuvalet eğitimi çocuk zihinsel ve fiziksel açıdan hazır olduğu zaman başlamalıdır ki, çocuk neden altına yapmak yerine, çok zahmetli olan tuvalete gittiğini fark edebilsin. Birçok çocuğun tuvalet alışkanlığı elde edememesinin temel sebebi,"neden tuvalete yapmalıyım?" sorusunun cevabını algılayabilecek olgunluğa erişmeden bu alışkanlığın kazandırılmaya çalışılmasıdır.

     Peki çocuğun tuvalet eğitimine hazır olduğunu nasıl anlayabiliriz? Çocuğun hazır olduğunu gösteren fiziksel, zihinsel ve ruhsal belirtiler vardır. Hazır olmayan bir çocukta başarısızlığa uğrama oranı artar. Fiziksel belirtiler: kuru kalkma, gün içinde 2 saatten uzun kuru kalma, ıslak bez sayısının azalması, düzenli bağırsak hareketlerinin varlığı, oturma, çömelme, yürüme gibi hareketleri rahatça yapabilme, pantolonunu giyebilme, ıslak ve kuru arasındaki ayrımı farkedebilme gibi yetenekleri kazanmış olduğuna ilişkin belirtilerdir. Zihinsel belirtiler ise; sıkıştığını ifade edbilme, söylenenleri yapabilme, kaka ya da çiş geldiğini farketmedir. Ruhsal belirtiler; aile bireylerini taklit etmeye hevesli olma, anne ve babasını memnun etmeye istekli, kakalı ya da ıslak beze katlanamama, 5-10 dakika tuvalette oturmaya razı olma, kendinden büyük çocukların nasıl kaka yaptığını merak etme gibi davranışların varlığıdır. 

     Eğitim sürecinde ebeveynler, çocuğu özendirici ve cesaretlendirici tutum takınmalıdır. Çocuk, düzenli periyotlarla tuvalete götürülmelidir. Tuvalette oturma süresi uzun tutulmamalıdır. Çocuk, tuvalete oturmak istemiyorsa zorlanmamalıdır. Zorla eğitim verilmeye çalışıldığında üzerindeki baskıyı tuvaletten kalkar kalmaz iç çamaşırlarına yapmakla üzerinden atacaktır. Çocuk tuvaletini bilinçli yahut tesadüfen yaptığında güdüleyici cümleler ile takdir edilmelidir. Tuvalet eğitimi verilirken aşırı titiz, zorlayıcı ve cazalandırıcı olunmamalıdır. Aksi takdirde çocukta, yetişkinlik yaşamında; inatçılık, aşırı düzenlilik, saplantılı koleksiyonerlik ve katı görüşlülük davranışları görülebilir. Eğitim sürecinde yaşanabilecek kazalar, kabullenilmelidir. Çocuklar önce küçük tuvalet kontrolünü daha sonra büyük tuvalet kontrolünü kazanırlar. Çocuğa ikilem durumu yaşatılmamalıdır. Kimi zaman bezli kimi zaman bezsiz kalmamalıdır. Bu, çocuğun bocalamasına neden olur.